Let me tell you a story

 Με τα πόδια κρεμασμένα από τα μπράτσα της πολυθρόνας, κοιτούσα έξω από το μπαλκόνι χωμμένη ανάμεσα σε πολλά ρούχα. Τα πόδια μου αιωρούνταν και λικνίζονταν ρυθμικά χωρίς να το καταλάβω. Έξω από το σπίτι φωνές και φασαρία, αλλά εγώ ήθελα να μείνω κλεισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους, τους κρύους τέσσερις τοίχους, που μου φαίνονταν ακόμα πιο ψηλοί από ποτέ. Σαν μαγνήτης με κρατούσε η πολυθρόνα μέσα της, όπως μια μαμά αγκαλιάζει σφιχτά το παιδί της και δε το αφήνει να φύγει. Ήμουν το παιδί της πολυθρόνας. Δε θυμάμαι πόσο καιρό έχω να λούσω τα μαλλιά μου, δε με νοιάζει, δε βγαίνω έξω. Θέλω οι κουρτίνες να ναι κλειστές, τις ανοίγω λίγο μόνο αν θέλω να ανοίξω το παράθυρο για να βγει έξω ο καπνός από τα τσιγάρα. Αυτός ο καπνός πηγαινοέρχεται συνέχεια και σε ησυχία δε με αφήνει, οπότε του ανοίγω και 'γω τον δρόμο και τον διώχνω.  Το σπίτι μου είναι καθαρό και συμμαζεμένο, καθαρίζω και συγυρίζω αυτό μιας και δε μπορώ να κάνω το ίδιο με τις σκέψεις μου. Πότε με έχασα και σε ποιον δρόμο ή